ลองวิเคราะห์ดูตามความเป็นจริงดูจะพบว่า สนามไดร์ฟกอล์ฟในเมืองไทยจะมีลูกซ้อมให้บริการอยู่ 5 ประเภท
1.ลูกซ้อม ได้ถูกออกแบบมาเพื่อให้ลูกกอล์ฟมีความทนทาน อายุการใช้งานยาวนานกว่าลูกกอล์ฟจริง จึงทำให้ลูกกอล์ฟเหล่านี้มีผิวที่แข็ง เป็นรอยแผลฉีกขาดได้ยาก ตีลูกกอล์ฟเหล่านี้จะรู้สึกว่าแข็งและกระด้างกว่าลูกกอล์ฟจริง ยิ่งระยะหลังลูกซ้อมจากเมืองจีนที่นำมาเข้ามาให้บริการในเมืองไทยมีผิวที่แข็งมาก ด้วยมันมีอายุการใช้งานยาวนานมาก จึงเริ่มแพร่หลายมากขึ้น แต่เมื่อลองตีแล้วนักกอล์ฟต้องส่ายหน้าทุกคน ลูกซ้อมมีคุณสมบัติที่สำคัญคือ ระยะการตีจะสั้นกว่าลูกกอล์ฟจริง อุปกรณ์ที่ตีไกลสุดอย่างหัวไม้ จะเห็นระยะที่ลดลงอย่างชัดเจนที่สุด
2.ลูกกอล์ฟตกน้ำคละรุ่น เป็นลูกกอล์ฟที่เก็บได้จากอุปสรรคน้ำตามสนามไดร์ฟในประเทศเป็นส่วนใหญ่ ลูกกอล์ฟเหล่านี้เป็นลูกกอล์ฟจริง ที่นำไปขายเป็นลูกมือสองไม่ได้ราคา เนื่องด้วยสภาพและไม่เข้ารุ่น จึงถูกรวบรวมเพื่อขายเหมาล็อต ตีลูกเหล่านี้จึงให้ฟิลลิ่งที่ดีกว่าลูกซ้อม แต่ข้อเสียอยู่ตรงที่มันคละรุ่น ดังนั้นความสม่ำเสมอในระยะจึงไม่มี ด้วยจมอยู่ในน้ำอยู่มากน้อยเท่าไรไม่ทราบได้ สภาพลูกกอล์ฟถึงแม้จะเป็นรุ่นเดียวกันก็คาดหวังความสม่ำเสมอได้ยาก อีกด้วยเป็นลูกจริง ผิวมันจึงพังเร็วมาก ทำให้เลิกคาดหวังกับระยะการตีได้เลย ข้อดีข้อเดียวของมันคือฟิลลิ่งในช่วงที่มันยังดูสดใหม่อยู่
3. ลูกซ้อมที่มีจำนวนมากที่สุดคือลูกกอล์ฟตกน้ำคละรุ่นที่ถูกโละจากสนามไดร์ฟในกรุงเทพออกสู่ต่างจังหวัด มันคือซากวัฒนธรรมดีๆนี่เอง แล้วจะคาดหวังอะไร
4.ลูกกอล์ฟจริงไม่คละรุ่น ลูกซ้อมเหล่านี้จะให้ความรู้สึกการตีที่ดีกว่าลูกซ้อมทุกประเภท ด้วยฟิลลิ่งของลูกกอล์ฟจริง และมีความสม่ำเสมอของระยะและความรู้สึก แต่ด้วยต้นทุนที่สูง และอายยุการใช้งานที่สั้น สนามไดร์ฟที่ใช้ลูกประเภทนี้จึงมีน้อยมาก และค่าบริการก็สูงตามไปด้วย
5.ลูกกอล์ฟลอยน้ำ สนามไดร์ฟบางแห่ง เช่น สนามกอล์ฟปัญญา รามอินทรา จะเป็นสนามไดร์ฟที่ตีลูกลงน้ำ ด้วยลูกกอล์ฟปกติจะจมน้ำ ลูกซ้อมในสนามเหล่านี้จึงต้องใช้ลูกกอล์ฟลอยน้ำ ซึ่งเป็นลูกที่มีความหนาแน่นน้อยกว่าน้ำ ลูกเหล่านี้จึงมีความแตกต่างจากลูกกอล์ฟจริงเป็นอย่างมาก ทั้งระยะและฟิลลิ่ง
กลับมาที่คำถามตอนต้น ถ้าลูกซ้อมส่วนใหญ่จะไดร์ฟได้ระยะสั้นกว่าลูกกอล์ฟปกติ ถ้าสนามไดร์ฟปักป้าย 150 หลา ที่ตำแหน่ง 150 หลาจริง นักกอล์ฟที่เคยตีเหล็ก 7 ได้ 150 หลา ก็จะตีไม่ถึงและไม่พอใจ สนามไดร์ฟจึงต้องปักป้าย 150 หลาให้เข้ามาใกล้มากขึ้น นี่คือความเป็นจริง อีกทั้งลูกซ้อมมีแนวโน้มที่จะไดร์ฟได้ระยะสั้นลงตามสภาพ ถามว่าป้ายยังสำคัญอีกไหม
ลูกกอล์ฟแต่ละรุ่นจะให้ระยะและฟิลลิ่งที่แตกต่างกัน ดังนั้นถ้าลูกซ้อมทั้ง 5 ประเภทในสนามไดร์ฟไม่ใช่ลูกรุ่นเดียวกับที่คุณใช้ออกรอบ ระยะการไดร์ฟในสนามไดร์ฟจึงแทบไม่มีประโยชน์เลย ยิ่งลูกกอล์ฟที่คละรุ่น และสภาพที่แย่ ยิ่งทำให้เราเอาข้อมูลเรื่องระยะมาใช้ไม่ได้เลย ป้ายบอกระยะจึงมีประโยชน์เพียงแค่เอาไว้เป็นเป้าเล็งเท่านั้น
ถ้าชอบบทความนี้ เชิญแชร์ ให้เพื่อนนักกอล์ฟได้เข้ามาอ่านได้ตามอัธยาศัย และติดตามบทความที่จะทำให้คุณตีกอล์ฟดีขึ้นและมีความสุขได้ตอนเช้าของทุกวัน จากนี้จนครบ 1,000 บทความ ต้องการสมัครสมาชิกเชิญที่ http://teeintact.blogspot.com/ ถ้าใช้โทรศัพท์มือถือเลื่อนลงไปท้ายเพจ แล้วกดปุ่ม Follow และทำตามขั้นตอนการสมัคร สมาชิกจะสามารถสื่อสาร สอบถาม ปรีกษา แลกเปลี่ยน และ comment บนบล๊อกได้ และถ้าต้องการให้ส่งบทความนี้ไปยังอีเมล์ให้อ่านทุกวัน ให้ใส่อีเมล์เข้าไปที่ช่อง FOLLOW BY EMAIL ที่มุมบนขวาของหน้าจอ แล้วกดปุ่ม Submit
ถ้าเข้าบล็อก http://teeintact.blogspot.com/ จากคอมพิวเตอร์เข้าไปคลิก Follow และ FOLLOW BY EMAIL ได้ที่มุมขวาบนของเพจ ... ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ และเป็นเพื่อนร่วมเดินทางไปด้วยกัน สิ่งดีๆ ประสบการณ์ใหม่ และความสนุกจะเกิดขึ้นอีกมากหลังจากนี้ ด้วยพลังของเราทุกคน
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.